Սերգէյ Փարաջանով (1924-1990)
Սերգէյ Փարաջանով (Սարգիս Յովսէփի Փարաջանեան) ծնած է 1924-ին Թիֆլիս, Վրաստան: Փոքր տարիքէն սորված է ջութակ եւ դաշնակ նուագել, երգեցողութիւն եւ նկարչութիւն: 1945-ին կ՛ընդունուի Մոսկուայի ֆիլմարուեստի պետական հիմնարկ: Իր առաջին կարեւոր ֆիլմը «Մոռցուած նախնիներու ստուերները» (1964), բազմաթիւ միջազգային մրցանակներ կը ստանայ եւ կը դասուի աշխարհի լաւագոյն ֆիլմերու շարքին: «Նռան գոյնը» (1969), որ կը պատմէ թիֆլիսահայ աշուղ Սայաթ Նովայի կեանքի մասին, գլուխ գործոց կը համարուի: 1973-ին կառավարութիւնը զինք կը բանտարկէ հինգ տարի: Սակայն, միջազգային հանրութեան ճնշումին տակ ազատ կ՛արձակուի չորս տարի ետք: Մինչեւ 1980-ական թուականներ անոր կ՛արգիլեն ֆիլմեր նկարահանել: Ինքնակենսագրական «խոստովանանք» ֆիլմը, որ անաւարտ կը մնայ հետագային կ՛օգտագործուի Միքայէլ Վարդանովի «Փարաջանով. Վերջին Գարուն» (1992) վաւերագրական ֆիլմին մէջ: Կը մահանայ 1990–ին քաղցկեղէն, Երեւան: 1991 թուականէն, Երեւանի մէջ կը գործէ Փարաջանով թանգարանը, ուր կը ցուցադրուին իր գծանկարները, մանրանկարները եւ Թիֆլիսի բնակարանէն բերուած կահ-կարասին: 2005-ին, «Ոսկէ Ծիրան» ֆիլմի փառատօնը կը սահմանէ Փարաջանովի անունով մրցանակ: